Rozdział 7

Oczami Justyny

Nie wierzę! Przed nami stało najprawdziwsze One Direction. To jest chyba jakiś sen. Widziałam, że Domi również nie może się otrząsnąć. Oni naprawdę tu byli!
- Błagam tylko nie krzyczcie - powiedział Harry i dopiero teraz się otrząsnęłam.
- Nawet nie miałyśmy takiego zamiaru - tu spojrzałam na moją przyjaciółkę, która wyglądała jakby miała zemdleć - nie jesteśmy jakimiś psychofankami które zaczęłyby się Wam drzeć w twarz. Lubimy waszą muzykę i to tyle.
- To dobrze. Naprawdę nie lubimy takich sytuacji, a tutaj, no wiecie jest dość sporo ludzi. Dzisiaj mamy wolne i nie chciałbym sobie popsuć dnia przez to, że naskoczyłoby na mnie stado fanek - popatrzyłam na Louisa zaskoczona - nie zrozum Nas źle ale czasami mamy naprawdę dosyć tego wszystkiego.
- Ja Was rozumiem. Też na pewno nie czułabym się komfortowo gdyby ktoś zaczął mi się wydzierać prosto w twarz. I jeszcze te teksty " Wyjdź za mnie ", "Kocham Cię". Masakra - opowiedziałam mu z uśmiechem.
- Dobra, koniec tego - powiedział Niall - lepiej powiedźcie jak macie na imię i skąd jesteście bo na pewno nie stąd.
- A więc ja mam na imię Justyna, a to moja przyjaciółka Dominika - tutaj szturchnęłam moją przyjaciółkę łokciem, żeby się otrząsnęła. Podziałało! Wróciła i uśmiechnęła się do chłopców.
- Jesteśmy z Polski - powiedziała do nich - przeprowadziłyśmy się tutaj, bo po skończeniu liceum rodzice kupili Nam tutaj dom.
- No to świetnie. Co powiecie na to żeby w ramach rekompensaty za stłuczone tyłki iść na kawę? - zaproponował Harry.
- Sama nie wiem - odpowiedziałam i spojrzałam na Domi.
- Oj no nie dajcie się prosić. I to jeszcze kawa w takim towarzystwie! Nie możecie odmówić - dalej się upierał.
- No dobra w sumie co nam szkodzi.
- Ok to chodźcie. Tutaj niedaleko jest taka przytulna kawiarenka - powiedział Liam, po czym chłopcy założyli okulary i udaliśmy się do kawiarni o której wspominał Li. Była ona jakieś pięć minut drogi od parku i faktycznie była. Weszliśmy do środka. Wnętrze sprawiało ogromne wrażenie. Poczułam się jak w domu.

Usiedliśmy pod ścianą żeby w razie jakby coś fanki nie zauważyły chłopców. Niall zebrał zamówienia i poszedł razem z Zaynem zamówić. A my zostaliśmy przy stoliku. Zaczęliśmy rozmawiać o wszystkim i o niczym. Naprawdę się cieszyłam że udało mi się ich spotkać. Po chwili do stolika wrócili chłopcy z naszymi zamówieniami. Każdy zabrał swoje i ponownie zatopiliśmy się w rozmowie. Chłopcy naprawdę dużo o sobie opowiadali, my również z Niką opowiedziałyśmy coś o sobie. Ale jedno pytanie cały czas chodziło mi po głowie.
- Mówicie Nam o sobie tak otwarcie. Nawet takie rzeczy o których nikt nie ma pojęcia. Nie boicie się że nie wiem, pójdziemy z tym do prasy czy coś takiego? - zapytałam.
- Nie wyglądacie na takie. Nie zrobiłybyście tego, widać to po Was - powiedział Liam - Uwierz mi znam się na ludziach lepiej niż Ci się wydaje.
- Masz rację. Nigdy nie zrobiłybyśmy czegoś takiego - uśmiechnęłam się do niego. Siedzieliśmy i śmialiśmy się jak starzy dobrzy przyjaciele kiedy zadzwonił telefon Louisa. Porozmawiał z kimś chwile po czym powiedział:
- Dobra chłopaki zbieramy się. Dzwonił Paul i za 15 minut mamy być w studiu.
Chłopcy popatrzyli po sobie i wstali. My również zaczęłyśmy się zbierać.
- Podwieźć Was? - spytał Niall. - Mamy po drodze więc chodźcie. Chłopcy zaczęli Nas prowadzić w stronę ich samochodu. Jak się okazało był to duży bus. Wszyscy się spokojnie w nim zmieścili. Już po 10 minutach byłyśmy pod naszym domem. I co to już koniec przygody z 1D ? Jak na zawołanie głos zabrał Harry :
- Słuchajcie. Naprawdę bardzo dobrze Nam się z Wami rozmawiało. Jesteście inne niż te wszystkie dziewczyny. Mam pytanie w imieniu Nas wszystkich. Dacie nam swoje numery? Bardzo chętnie się jeszcze z wami spotkamy - popatrzyłyśmy z Domi na siebie oszołomione.
- No jasne - powiedziała moja przyjaciółka. Najpierw ona podała im swój numer a potem ja. Pożegnałyśmy się i wysiadłyśmy. Chłopcy odjechali a my w tym czasie dostałyśmy od nich SMS-y. Od wszystkich o tej samej treści ale z innym podpisem :
Dzięki za dzisiejszy dzień. Miło było tak posiedzieć i normalnie porozmawiać. Będziemy w kontakcie.
To było naprawdę miłe z ich strony że tak nam zaufali. Z uśmiechem na ustach weszłam razem z Niką do domu. Ten dzień był idealny.



A więc jest kolejny rozdział :) Mam do Was wielką prośbę. Jeśli przeczytacie zostawcie jakiś komentarz. To jest naprawdę motywujące wiedzieć że ktoś czyta twoje teksty. Jeśli macie jakieś uwagi to również piszcie w komentarzach. Chce wiedzieć co się Wam nie podoba i co robię źle. Z góry Wam wszystkim dziękuje :)
Kolejny rozdział pojawi się prawdopodobnie w następnym tygodniu :)